Het begin
Net gegeten, een beetje vol, opgeblazen en we vroegen ons af “hoe kan het dat je minstens een half uur in de keuken staat en het in 10 minuten op is.” We lachten om het feit dat er in het verleden zelfs familie-eetwedstrijden waren, want als je niet snel genoeg at, was alles op. Al met al was de conclusie dat we zijn opgegroeid met het idee dat je bord leeg moet zijn en dat het niet te lang moet duren.
En dat bleef later ook zo, want druk, druk. Geen tijd te verspillen. Toch bleef ons gesprek hangen, en eerlijk gezegd was het een terugkerend thema aan tafel. En zoals het gaat, lees je er ineens steeds meer over. Zo las ik over de 20-20-80 minuten norm. Je moet minimaal 20 minuten aan je maaltijd besteden, want pas na 20 minuten gaat het verzadigingsniveau naar je hersenen. Oeps, daar zijn we lang niet aan toegekomen.
Het idee is ook om veel te kauwen, dus maar liefst 20 keer per hap. Zo eet je van nature langzamer en is je lichaam beter in staat om signalen door te geven dat er eten aankomt en dit optimaal te verteren. En als je dan ook nog eens 80% van je normale hoeveelheid eet, ben je goed bezig. Want dan weet je zeker dat je voldoende verzadigd bent. Er is zelfs een Japans gezegde voor: hara hachi bu. Dit komt van het eiland Okinawa, waar ze de goede gewoonte volgen van Confucius die zei dat je moet stoppen met eten als je bijna vol zit, ongeveer 80%. De mensen van het eiland Okinawa zijn de gezondste en oudste mensen ter wereld. Het eiland heeft meer mensen ouder dan 100 jaar dan waar ook ter wereld.
Mmm, nee, dat was niet onze eetgewoonte thuis. Gemotiveerd besloten we dat het anders moest. Eet langzamer en let meer op wat je eet. Dat ging een week goed. We waren zeker op 15 minuten etenstijd en ik moet zeggen dat het een echte openbaring was. Het was niet alleen erg gezellig, maar we merkten ook dat je eten veel lekkerder smaakt dan wanneer je sneller eet. Rustig aan, het nieuwe motto. Maar het normale leven haalde ons in en we gingen terug naar 10 minuten etenstijd. Hoewel we het vaak hadden over langzamere eetgewoonten.
De verandering
In die tijd las ik veel over hoe je gedrag kunt beïnvloeden. Eén ding is zeker, simpelweg zeggen dat het anders moet (zoals we ook deden) werkt meestal niet. Vaak zijn gewoontes echt ingebakken. Je moet dus iets bedenken waardoor je onbewust je gedrag gaat veranderen. Zo kost het geen moeite en is de kans dat het echt werkt het grootst. Dus zo begon ik stap voor stap terug te denken over hoe we eten. In plaats van te eten, ben ik gaan kijken naar hoe we thuis aten. Ja, ze werden er gek van. Grote borden werden kleine borden, met een beetje effect, zonder moeite. De pannen gingen van tafel. Ook een klein effect. En we hebben besloten, het gewone bestek gaat eruit. We gaan eten met klein kinderbestek. Zo eet je immers veel minder makkelijk, eet je langzamer en bedachtzamer. En ja, het klopte allemaal! Maar eten moet ook gezellig zijn en tijd voor het gezin. En dit was kinderbestek. En niet iets wat je aan vrienden geeft. De gewoonte stopte, kinderbestek ging terug in de la.
Het idee
Maar het idee liet me nooit los. En toen kwam ik in contact met Thomas Vlek, een 3D-ontwikkelaar en design expert. Hij ontwierp totaal verschillende producten. En nu vroeg ik hem om een bestek te maken. Samen gingen we aan de slag. Ik wilde speciaal bestek, de inhoud van kinderbestek, maar de uitstraling en elegantie van een mooi designbestek. We waren op zoek naar de ideale balans tussen lengte en omslagmaat. En uiteindelijk hebben we het laten printen in staal. Het resultaat was een heel ander bestek dan je zou verwachten. Ruim. Zou in Startrek kunnen zitten. Ik liet het zien aan consumenten en professionals. Diëtisten, voedingsdeskundigen. En ze zeiden allemaal. Geweldig idee, maar het ontwerp is een beetje raar. Niemand wil raar. Je wilt je gewoon mooi, chic en gelukkig voelen. Pas dan gaan we dit bestek gebruiken. Terug naar de tekentafel dus.
De verhoudingen klopten, maar er moest een flinke laag elegantie aan worden toegevoegd. Dit bestek moest zo mooi zijn dat je het zelfs mee zou kunnen nemen naar een restaurant! Gemotiveerd gingen Thomas en ik terug naar de ontwerp fase. We ontdekten dat het handvat slanker en gedraaid moest zijn. We hebben ook een uitgesproken middellijn toegevoegd die prettig in de hand ligt. We hebben de nieuwste 3D prints laten onderzoeken en de consumenten waren super enthousiast en nieuwsgierig! Ja, ze wilden proberen dit te kopen. Ik was toen al zo’n 2 jaar bezig met mijn idee, dus niemand dacht dat er echt iets van zou komen. Thuis was het bestek het gesprek aan tafel, maar met het 3D geprinte bestek kon je niet eten.
In productie
Via via kwam ik in contact met een fabriek die open stond voor productie voor een bedrijf dat nog niet bestond. Ze gaven enkele ontwerptips die de productie zouden vergemakkelijken en ze stelden voor om het bestek in meerdere kleuren te produceren. Maar eerst was er een proefproductie. Inmiddels is het alweer 3 jaar later dan het eerste idee. Vrienden vroegen zich af of het niet beter zou zijn om het bij een leuk idee te houden. Maar ik had nog steeds hetzelfde enthousiasme voor dit bestek. Het verveelde me niet. Deze oplossing moest er gewoon komen. Na ongeveer 6 maanden kwamen de eerste specificaties van de proefproductie binnen. Ja, het werkte. Je at er langzamer mee. Consumententesten bewezen het. We aten er thuis mee. Ons eigen bestek is opgeruimd en nooit meer uit de doos gekomen. Perfectie. En toch was ik niet tevreden. Het was niet zo luxe als ik had verwacht. Er ontbrak iets. Vrienden vroegen zich af of ik gek was geworden, maar ik ging toch weer met Thomas aan het werk. Het ontwerp moest worden aangepast. De verhoudingen waren goed, maar dit moest wel bestek zijn waarmee je met liefde eet.
Omdat het fijne verhoudingen heeft, omdat het lekker eet, maar ook omdat het verschrikkelijk mooi is. Inmiddels is mijn contactpersoon in de fabriek veranderd. Ze wilden graag met me meedenken, maar ik moest toch een flinke minimale bestelhoeveelheid afnemen. En ondertussen steeg de prijs van grondstoffen. Een hoge investering. Consumententesten zijn echter overweldigend positief. Niet alleen het bestek deed wat het moest doen. Je at er langzamer mee. Maar je hebt er ook lekker mee gegeten. Mensen vonden het mooi, chique en gezellig.
En dan eindelijk Beneatly
4 jaar later na het allereerste idee kwam het eerste bestek uit de productie. Dit is het bestek dat gewoonten op een eenvoudige manier zal veranderen. Waarmee je met plezier eet en tegelijkertijd jezelf helpt om gezonder te leven. Dit is mijn droom om mensen te helpen zichzelf en de wereld gezonder te maken zonder welzijn en plezier op te offeren. Beneatly staat voor Benefit Eat Cutlery. Een bestek dat je welzijn verhoogt door te eten. Een nieuw avontuur en een nieuwe manier van eten begon. Voor mij en voor iedereen.